De tweede week...

De tweede week van ongeluk...
Tja, het wil niet echt stoppen dat ongeluk.
Misschien is ongeluk een te groot woord?
In ieder geval heerst er verdriet ten huize Onliemie.
Het bloggen wou daardoor niet zo lukken.

Om de zinnen te verzetten werd er gebreid.
Hangend in de zetel.
Met Zpagettiwol.
Dat gaat vooruit.
Want als ik me niet zo heppie voel,
begin ik niet aan priegelwerkjes.
Dan wil ik grover werk.
Want geduld is sowieso niet mijn sterkste kant.

Dat het een kussen zou worden,
besloot ik pas tijdens het breien.
Een geribbeld kussen.
Maar daarvoor had ik niet genoeg Zpagetti,
ontdekte ik te laat.
Niet in dezelfde kleur in ieder geval.
Dus werd het toch nog priegelen.

Ik had nog canvas in de juiste kleur.
Maar geen naaimachine die zo'n dik werk aankon.
Zo bleek na 2 gebroken naalden!
Dus werd het echt HANDwerk.
Van de eerste tot de laatste steek  ( allé bijna toch)
Daarvoor moest ik echt al mijn voorraad geduld uit de kast halen.

Ondanks alles was er was ook een miniportie geluk!

Mijn nieuwe Onliemielabeltjes!
Ze arriveerden precies op tijd!
Naar gewoonte bestelde ik ze hier!


Er kon er meteen eentje aan het kussen.

Een plaatske voor het kussen?
Da's ook nog een probleem.
Misschien een  "Feeling"-kussen?
Eentje voor mee op reis.

Er werd ook aan De Jas gewerkt.
Een beetje.
Niet genoeg.
En ik had nog wel zo'n goede voornemens.

Tussendoor werd er ook nog wat gewerkt voor school.
Dat hoort zo..

En stuurde ik nog een briefje richting Nederland.
Met een al heel lang beloofd patroontje.

Ik naaide ook wat pindanootjes aan een draad.

Voor in de tuin.
Bij de kopjes.
Variatie in de feestmaaltijd.
De hartjes zijn intussen al gesneuveld.
De "Hartelijkheid" was nog steeds ver te zoeken.











Ik kocht wat rozen...
Oranje rozen
en nog iets exotisch oranje, waarvan ik de naam niet weet.
Een "make Mie heppie" boeket!

Het helpt een heel klein beetje.
Dat boeket.