Een heel late start van een nieuw blogjaar.

                                                                 

                             Ik heb het me laten vertellen, het kan nog net op de valreep

Tot einde januari kan je nog met beste wensen komen aandraven? Toch?

Dus bij deze...

Aan alle mensen die hier lezen en reageren : De allerbeste wensen voor een mooi nieuw jaar.

Een nieuw jaar beter dan het vorige, al ziet het er niet direct naar uit.

Laat ons volhouden en hopen.

Laat ons gezond blijven.

Het komt allemaal weer goed.

Dat ik een kaartje met hertjes post is niet voor niets. Want hou je vast! Diegene die hier al even meelezen, weten vast dat wij aan de overkant van ons huis een "bos" hebben.  Een "bos" is wel een groot woord.

Een bosje eerder. Zoiets van "een voorschoot groot".  Maar wel met veel kronkelende paadjes zodat je toch wel makkelijk een tijdje kon rondwandelen zonder dat je besefte dat het eigenlijk niet zo'n groot bos was.

Een bos met hertjes, vossen, eekhoorntjes, marters, groene en bonte spechten, buizerds, uilen en noem maar op.   

Zo een bos dus.  En moet je nu wat weten!  

Natuurpunt heeft beslist dat dit bos weg moet en dat we terug moeten naar de oorspronkelijke begroeiing van 100 jaar geleden.  Dit stuk bos was vroeger heide en die moet terug.  Want dat is goed voor de biodiversiteit. :-(   De mijnspin en de sprinkhaan kunnen hier dan weer in overvloed leven.   Dag lieve aaibare diertjes. Zoeken jullie maar een ander plekje op. Wij zijn van Natuurpunt. Wij hebben hiervoor 5 jaar gestudeerd. Mooi masterdiploma gehaald en wij gaan het hier nu eens redden.  Intussen weet ik maar al te goed dat een masterdiploma geen garantie is voor juiste beslissingen. Daarvan hebben we in de politiek genoeg voorbeelden.

En zonder alle buurtbewoners te verwittigen, stond er opeens een grote kapmachine. Tot grote ontzetting van alle mensen die hier dagelijks kwamen wandelen.  En nu ziet ons bos er zo uit.

 

Troosteloos met de regen er dan nog bovenop . 

De machines maken enorme modderwegen van onze paadjes.  Heel vroeg in de ochtend wordt er al gekapt.

Dit is wat ze noemen fase 1. En ze zijn nog niet klaar. Er moeten er nog een hoop sneuvelen.

Fase 2 is het omplaggen van de bovenlaag want daaronder zouden zaadjes zitten van heel vroeger en zo zou de heide (misschien) opnieuw beginnen woekeren.

Over een jaar of 5, 6, 7... of nooit.

En tot zolang wandelen we (als het nog mag) door een ravage die misschien ooit zal uitgroeien tot iets moois maar misschien ook niet.

Ik heb er geen vertrouwen in en word er nog moedelozer van dan dat ik al was.

En fase 3 zijn bankjes.  Ja, er komen bankjes om op te zitten.

Maar zoals ik al zei is de plek een voorschoot groot.

Dus nu de bomen weg zijn, zie je overal rondom rond de huizen.

Veel natuurgevoel is er nu niet meer.

Wie wil daar nu nog op een bankje zitten.

Voilà ik heb het nieuwe jaar mooi ingezet. :-(

Met een hoop geklaag maar zeg nu zelf.

Je zou voor minder.

Maar er zijn ook fijne dingen te vertellen.

Het minimeneerke gaat naar een nieuwe school waar hij het reuze naar zijn zin heeft. Het minimeisje is een grote deugniet en telt voor tien minimeneerkes samen.

De kersverse babyboys stellen het wel en worden steeds mooier en mooier.

Zo gaat dat met kleinkinderen.

Die van ons zijn de liefste, de mooiste en de slimste.

Toch? ;-)

Dagdag.