Vandaag zag ik...

De titel van haar laatste blogpost!

Deze spookt al een paar weken door mijn hoofd.

Vandaag,

tijdens de ochtendwandeling met de honden,

liep ik aan haar te denken.
Hoe zij steeds met haar toestel op stap ging.

En opeens zag ik zo veel.

Wat is de lente toch een fantastisch seizoen.

De moeite om mijn fototoestel er bij te halen, dacht ik.

Want dat kan met die honden van ons niet gelijktijdig.

Haar Boaz was daarin een voorbeeldhond.

Die bleef rustig wachten.

Maar die van ons hebben niet zoveel geduld.

Dus ben ik even teruggekeerd.

Zonder honden maar met toestel,

wel zonder statief...pfff

En zo door mijn macrolens ontdekte ik nog meer.

Varens die zich ontkrullen

Heel veel spinnenrag.

Pluizekes

Bloeiende hulst.
Ik wist zelfs niet dat dat bestond?

En de voorliefde voor mijn draad!
Deze mocht niet ontbreken.

Het was de moeite om terug te keren, dacht ik toch wel?
Heel bewust dankbaar dat ik het nog mag.
Dankbaar voor elke nieuwe dag.