Wildflowers als schamele ode.

Heel toevallig "vond" ik haar blog.

Eigenlijk nog niet zo echt heel lang geleden.

Ik werd meteen volger.

Haar foto's waren pareltjes

en ook de teksten die ze schreef, gewoon heel erg mooi.

Ik was fan!

Ze leerde je met andere ogen kijken

naar de kleinste details in de natuur.

Je kreeg meteen zin om er op uit te trekken.
Met of zonder fototoestel.

Puur genieten.

Mijmerend.

Niet alles "gewoon" vinden.

Dankbaar zijn.
Kijken door de ogen van een kind.

Haar Boaz had meteen mijn hart gestolen.

Prachtkop heeft die hond.

Zalige hond.

Geweldige foto's ook van hem.

En dan ineens onverwacht verschijnt er op haar blog een overlijdensbericht.

Haar overlijdensbericht.

Ook al ken je mekaar niet echt,

wat is dat schrikken.

Van mijn leeftijd en dan geheel onverwacht dit.

Je komt op slag met je twee voeten op de grond.

Een knoop in de maag, krop in de keel.
Veel te vroeg!

Haar mooie blogposts ga ik missen.

En natuurlijk kan ik bijlange na niet zo'n mooie foto's maken,

toch bij deze een kleine en schamele ode aan An.

Klaprozen en madeliefjes.

Speciaal voor haar.

Jammer dat er hier geen anemoontjes groeien,
ik had me er ook even tussen geploft.

En nog een echt "Onliemieke" om wat geluk te blazen naar de overkant,
voor het geval dat je ook daar geluk zou nodig hebben.
En dat ik ga blijven kijken naar alle verrassingen vlak bij huis,
is beloofd.
En genieten van elke dag ons gegeven.

Dankjewel en veel liefs.