Verslaving

Er zijn er hier die het vast niet gaan geloven 

maar ik ben verslaafd

aan Franse marktjes.

Echt!

En aan van die kleine Franse winkeltjes,

verstopt in ministeegjes,

die je dan bij toeval en al rondslenterend ontdekt.

.

Zo van die winkeltjes

waar alles pokkeduur is, weet je wel.

Waar je dingen ziet die, 

 elders nog niet een tiende kosten,

maar die ongelooflijk mooi geëtaleerd staan.

Het steekt je de ogen uit.

Kopen doe ik dus niets in die winkeltjes

toch bijna niets ;-)

maar stelen met mijn ogen des te meer.

De echtgenoot weet het al.

"Je kan het zeker weer zelf maken?"

Alleen die tijd daarvoor hé.

Zo jammer dat ik die nooit vind.

Gelukkig vindt de echtgenoot die marktjes ook leuk.

Of misschien gaat hij gewoon mee 

uit wroeging
omdat ie de rest van de dag zoveel bergen op en af sjeest.

Dat kan natuurlijk ook.

;-)

Heerlijk toch hé.
En die zwierige broeken en jurken, waarin elke Française er super elegant  uit ziet,
zonnebrilletje in het haar,
hoedje nonchalant in de hand.
Jurken waarin ik telkens opnieuw een plompe, dikke troela lijk.
Jammer, maar dit soort flatteert mij totaal niet.
Ook al probeer ik het elk jaar opnieuw.
Het blijft mottig aan mijn lijf.
Het "appelmodel" zeker  hé!
Doodjammer blijf ik dat vinden. :-(

En op de foto met de tomaten kreeg ik op IG een straffe commentaar.

Van één of andere Franse fotograaf.

Dat als ik een natuurliefhebber ben, ik deze tomaten niet kon of mocht appreciëren.

Het tomatenseizoen is pas in juli.

Lap!

Een opgestoken vingertje omwille van mijn ecologische voetafdruk.
Hij heeft vast gelijk.

Hij moest eens weten dat we een caravan meesleuren.

Ook niet echt ecologisch.
Maar in ieder geval nog ietskes beter dan het vliegtuig.
;-)