Paastraditie

Sinds we de Feeling hebben,

trekken we er ook tijdens de paasvakantie op uit.
Naar het zuiden.

Twee weekjes batterijen opladen.

De Franse lente opsnuiven.
De zomer een beetje vervroegen.

Dit jaar opnieuw naar Cucuron.

Het was daar te leuk twee jaar geleden.
En te mooi.
En bovendien heel rustig.
Tenminste tijdens het voorjaar.
Vooral die rust vinden we belangrijk.
De Provence in al zijn uitgestrektheid.
Af en toe een beetje een "alleen op de wereld-gevoel".

Omdat we de weg al kenden, 

kon de madam van de GPS ons dit jaar niets meer wijsmaken.
Hoera!
Zonder al te veel stress tijdens de rit, kwamen we ter plekke.
Stress wat mij betreft dan toch.
Ik leer het nooit.
De echtgenoot daarentegen blijft steeds olympisch kalm.
(Ook) op dat vlak verschillen we dag en nacht.
Gelukkig maar. :-)

Onze tussenstop planden we in Dijon.

Intussen op weg naar het zuiden een traditie.

Maar "een wegens werken gesloten camping" strooide roet in het eten.
Te veel moeite ook om dat even op de site te melden, heren?
(of dames)
Typisch voor de Fransen.
:-(

Verder naar Beaune dan maar.

Voor één nachtje op de Municipal.

Maar wat een verrassende meevaller.

Een fijne camping die municipal.

Zeker als doortrek een aanrader.

Maar ook voor enkele dagen om Beaune te bezoeken, kan het best.

Een heel gezellig mooi stadje trouwens, dat Beaune.

Zeker voor herhaling vatbaar.

En intussen zitten we weeral enkele dagen op ons plekje in Cucuron.

Het weer is ietskes minder maar we laten ons niet uit het lood slaan.

Veel wandelen met de honden, 

tijd om een boek te lezen
(terwijl de man zot bergen op en af sjeest)

eens naar een marktje,

een stadje bezoeken, op een terrasje wat eten.
En 's avonds samen  een serieke kijken op de laptop.

Meer moet dat niet zijn.

Sinds ik stopte met de fotografiecursus in januari, 

heb ik mijn fototoestel nauwelijks meer aangeraakt.

Flauw excuus : geen tijd!?

Voorgaande foto's zijn uit gemakzucht allemaal snel met mijn iphone gemaakt.

Maar omdat er even minder fijn nieuws van het thuisfront kwam,
en oudste grote fan is van veldboeketten,

werd daar werk van gemaakt.

Echt sturen kon niet maar wel een fotootje.

En dat haalde me gelukkig over de streep om weer eens dat fototoestel vast te grijpen.

Al kan dat boeket haar verdriet niet verzachten,
toch een virtuele knuffel,
omdat we haar graag zien.
(en de schoonzoon uiteraard ook)


Het regent hier nu.
"Vollenbak pijpenstelen"!
Momenten waarop ik onze tent echt niet mis.
(ondanks het gemak tijdens de autorit)
Momenten van gezellig knus wat bloggen, lezen, niksen.
Maar die regen moet uiteraard niet te lang duren.
Voor morgen is er weer zon voorspeld.
Duimen maar!